De Elly Jaffé Prijs, een tweejaarlijkse oeuvreprijs voor literaire vertalingen uit het Frans, is toegekend aan Mirjam de Veth.
De jury over haar vertaling De seizoenen (Les saisons) van Maurice Pons:
‘De vertaling getuigt van grote lexicale vindingrijkheid en accuratesse. De complexiteit van de zinnen is gerespecteerd zonder dat het Nederlands aan elegantie heeft ingeboet. Het resultaat is een prachtige combinatie van trouw aan de tekst en optimale nuancering.’
De prijs, bestaande uit veertigduizend euro, is een van de grootste literaire prijzen van Nederland.
De feestelijke uitreiking vindt plaats op donderdag 11 juni a.s. om 16.00 uur in Maison Descartes te Amsterdam (Vijzelgracht 2a).
Tevens wordt dan het Elly Jaffé Stipendium, bestemd voor een veelbelovende beginnende vertaler, uitgereikt. Het stipendium, groot zevenduizend euro, is dit jaar toegekend aan Tatjana Daan.
De tweejaarlijkse Elly Jaffé Prijs – voor vertalingen uit het Frans – werd in 2001 ingesteld op initiatief van mevrouw Elly Jaffé. De toekenning geschiedt door het bestuur van de Dr Elly Jaffé Stichting. De stichting wordt beheerd door de Vereniging van Letterkundigen (VvL), een afdeling van de Vereniging van Schrijvers en Vertalers. De prijs werd achtereenvolgens uitgereikt aan Hans van Pinxteren, Marianne Kaas, Rokus Hofstede en Jeanne Holierhoek. De uitreiking in 2005 was de eerste na het overlijden van mevrouw Jaffé (op 16 november 2003).
Voor meer informatie kunt u contact opnemen met Janne Rijkers, Vereniging van Letterkundigen (VvL), De Lairessestraat 125, 1075 HH Amsterdam, 0206240803, rijkers@vsenv.nl, www.vvl.nu
![Mathias Enard, Zone [omslag]](http://www.boekvertalers.nl/weblog/wp-content/uploads/2009/01/mathiasenardzone.jpg "Mathias Enard, Zone [omslag]")
‘American in Paris’ Lauren Elkin interviewt op haar 
In Vertalië wordt, zoals u inmiddels weet, veel geklaagd over de persklaarmaker. Het zou om een zeer lage diersoort gaan, door uitgevers ingezet om het werk van de deskundige, toegewijde vertaler met lelijke, onterechte strepen te ontsieren en in de kantlijn te voorzien van opmerkingen die getuigen van een totaal gebrek aan intelligentie, eruditie, inzicht, aandacht en gevoel voor humor. Dit met het oog op de gemiddelde lezer, van wie iedereen weet dat het hem ten enenmale ontbreekt aan intelligentie, eruditie, inzicht, aandacht en gevoel voor humor. Voor deze lezer moet de tekst geschikt worden gemaakt – door een soortgenoot. Het spreekt vanzelf dat die soortgenoot daarvoor niet meer dan een grijpstuiver hoeft te ontvangen, want wat eet zo’n beest nou helemaal? Onverteerbare zinnen die niemand blieft en een scheutje gal of azijn op zijn tijd, meer niet. En daar mogen deze dieren heel blij mee zijn, want ze kunnen niets, anders gingen ze wel wat anders doen. Andermans werk afkatten, dat is het enige waar ze goed in zijn.![Cooper, Huis aan het strand [omslag]](http://www.boekvertalers.nl/weblog/wp-content/uploads/2009/02/cooperhuisomslag.jpg "Cooper, Huis aan het strand [omslag]")
`Wat een stomme plek om te sterven. Wat een stomme oorlog om in te sterven,’ denkt Helene Cooper nadat ze door militairen uit haar door een tank geplette Humvee is getrokken. Het is begin 2003. Cooper doet als gelouterd buitenlandcorrespondent voor The Wall Street Journal verslag van de oorlog in Irak. `Als ik dan toch dood moet in een oorlog, dan in mijn eigen land, in Liberia,’ denkt ze als blijkt dat haar zware en onhandige ABC-pak niet is volgezogen met haar eigen slagaderlijke bloed, maar met olie. In het woestijnzand ten zuiden van Nasiriyah, terwijl bulderende kanonnen en de lichtsporen van duizenden granaten de nacht aan flarden scheuren, besluit Cooper dat het na 23 jaar hoog tijd is terug te keren naar haar vaderland. En naar haar zusje. 
In stripstad Angoulême vond van 29 januari tot en met 1 februari het 36e 
Sprong ik al een gat in de lucht toen ik hoorde dat mijn boek Blankow in Duitsland uitgegeven zou worden, helemaal verguld was ik toen Waltraud Hüsmert het zou gaan vertalen. Ze had in 2004 de Martinus Nijhoffprijs gewonnen en ik beschouwde het als een hele eer. Als kersverse literair vertaler uit het Duits is het voor mij ook nog eens heel leerzaam om van zo nabij een meester in het vak aan het werk te zien.
Vertalen is de meest intense vorm van close-reading die er bestaat. Albert Verwey zei het al: ‘Zoodra men het in vreemde taal geschrevene zoo indringend leest dat men niet laten kan het na te zeggen in de eigene, is er de vertaling.’ Bovendien steekt een vertaler van bijna elk boek dat hij vertaalt iets op. Soms maakt hij kennis met een nieuw aspect van zijn beroep of van de letteren in het algemeen, soms met heel andere dingen. Voor sommige boeken moet hij veel onderzoek doen: welk gereedschap gebruikte een leerlooier in Engeland in de veertiende eeuw, bestond dat elders ook en hoe heet het in het Nederlands? Hoe werd een bepaalde bewerking genoemd en hoe werd die uitgevoerd? Hoe werden tijdens de Chinese Culturele Revolutie de bijeenkomsten genoemd waarbij veroordeelde politieke gevangenen aan het volk werden getoond – bestond er in die periode in de Nederlandse pers consensus over een bepaalde Nederlandse term? Hoe wordt in de wijsbegeerte een bepaald begrip genoemd, welke van de gevonden termen is in deze context de juiste, en waarom? Ook een vertaler die zich niet specialiseert, stuit geregeld op teksten waarin dergelijke kwesties aan de orde komen. ![Carmen Balcells [portret]](http://www.boekvertalers.nl/weblog/wp-content/uploads/2009/01/carmenbalcellsportret.jpg "Carmen Balcells [portret]")
We hebben het natuurlijk over Carmen Balcells*, literair agent van grootheden uit de Spaanstalige literatuur als Márquez, Vargas Llosa, Delibes, Cortázar en Sampedro. Dit keer jaagt ze eerbiedwaardige uitgevers de rillingen over de rug met haar besluit werken van ‘familieleden’ voor nog geen vijf euro als e-book op de site van elektronisch lezen