Er bestaat een website voor de lezers van romantische boeken: chasingdreams.nl. Het is een uitstekende website, met korte besprekingen van heel, heel veel van die boeken, en een druk bezocht forum. Sommige gebruikers van dit forum zouden heel graag meer boeken in het genre vertaald zien. Ze hebben echter de weg gevonden naar dit blog, en na het lezen van het artikel Wanneer wordt een boek vertaald? snappen ze beter waarom nu eenmaal niet álle titels vertaald kunnen worden.
In de reacties onder het artikel komt een opmerking voor die hen stak: Veel gerenommeerde vertalers zijn ooit begonnen met damesromannetjes; een uitstekende vingeroefening. Ze vinden dat hier denigrerend over damesromannetjes wordt gesproken. Dat is zeker de bedoeling niet geweest. (more…)
Deze historische liefdesroman is het vierde deel van een serie, maar kan ook afzonderlijk worden gelezen. Het verhaal speelt zich voornamelijk af op een Schots eilandje in het jaar 1820, hoewel het zich aan het eind naar Londen verplaatst. Om een familieschandaal te voorkomen vlucht de jonge lady Eleanor naar de Schotse Hooglanden en belandt uiteindelijk op het eiland Trelay. Daar komt ze onder een valse naam in betrekking bij een geheimzinnige burggraaf, lord Gabriel, die een gouvernante zoekt voor zijn getraumatiseerde dochter Juliana. Eleanor laat zich niet afschrikken door de stuursheid van de lord en de zwijgzaamheid van zijn dochter. Langzaam ontstaat er liefde tussen de stugge burggraaf en de welgemanierde gouvernante, maar steeds ligt het gevaar op de loer.
Lucy Monroe, Begeerte en wraak, uit het Engels vertaald door Marion Drolsbach. Verschenen bij Harlequin (oorspronkelijke titel: Wedding Vow of Revenge).
In de pulpromannetjes is het leven afgezien van een Groot Verdriet in het leven van held of heldin een en al rozengeur en maneschijn. Maar gaat dat ook op voor de vertaler? Laten we wel wezen, de meestal in Amerika uitgegeven damesromannetjes die hier in kiosk, sigarenzaak of supermarkt in Nederlandse vertaling in het schap staan, zijn geen literaire hoogstandjes. Daarom zijn ze ook zo lastig om te vertalen.
Onlangs werd opgemerkt dat het denigrerend moest zijn om jezelf pulpvertaler te noemen. Pulp is volgens de dikke Van Dale immers iets van waardeloze, kitscherige kwaliteit, banaal, afgestemd op een weinig kritisch publiek. En wie wil er nu iets vertalen wat waardeloos is?