Kleuren en jaren van Margit Kaffka, vertaald door Mari Alföldy, en verschenen bij uitgeverij Van Gennep (oorspronkelijke titel: Színek és évek).
De Hongaarse roman Kleuren en jaren las ik voor het eerst in de jaren tachtig, toen ik Hongaars studeerde aan de universiteit van Groningen. Ik was onder de indruk van de subtiele manier waarop de schrijfster, Margit Kaffka, de positie van vrouwen in haar tijd, rond 1900, aan de kaak stelt, zonder een politiek pamflet te schrijven, en tevens een schilderachtige beschrijving geeft van het hele tijdperk, in het bijzonder de wereld van de gentry, de Hongaarse lage adel, die gedijt in de halffeodale verhoudingen van de negentiende eeuw maar uiteindelijk gedoemd is ten onder te gaan aan de veranderingen van de moderne tijd. Ik koos deze roman zelfs tot onderwerp van mijn afstudeerscriptie en hij behoort nog steeds tot mijn favorieten. Daarom was ik erg blij toen ik uitgeverij Van Gennep bereid vond het boek in het Nederlands uit te geven. (more…)
Een oude moordzaak wordt heropend als multimiljonair Genoa Greeves het LAPD een niet te versmaden financiële vergoeding in het vooruitzicht stelt. Genoa heeft de moord op de enige leraar die ooit aandacht aan haar schonk, nooit kunnen vergeten. Als er vijftien jaar na die moord een soortgelijk misdrijf wordt gepleegd, verzoekt ze de politie om alsnog te proberen de moordenaar van de docent te vinden. Inspecteur Decker en zijn team beginnen aan een moeizaam, minutieus onderzoek – al hebben ze er aanvankelijk weinig vertrouwen in dat de cold case opgelost kan worden – en ontdekken gaandeweg steeds meer overeenkomsten tussen de twee zaken. 
Herinneringen aan Grace van Catherine Hall, vertaald door Aleid van Eekelen en verschenen bij 
Woorden hebben niet alleen een betekenis, er zit veel meer aan vast; een bepaald beeld of een bepaalde sfeer bijvoorbeeld, die bij de spreker van de taal bekend is. Meestal zal een romanschrijver die beelden bewust willen oproepen bij de lezer. Maar wat gebeurt er met die beelden wanneer het woord vertaald wordt? Roept het vertaalde woord dezelfde beelden op, of helemaal niet? En als de beelden verloren dreigen te gaan, moet de vertaler daar dan iets aan doen? Verhelderen, uitleggen, een noot toevoegen? 
Ik hoor vertalers het wel eens over hun ‘kindjes’ hebben. Daarmee bedoelen ze dan (naast hun katten, hun verzameling wonderlijke cactussen of zo nu en dan daadwerkelijk hun kroost) hun boeken. Mij klinkt het altijd een beetje vreemd in de oren. Misschien komt het doordat ik een koud en harteloos wezen ben, verstoken van enige kinderwens, maar ik vind de vergelijking niet helemaal opgaan en kan een lichte huivering nooit onderdrukken als een collega zo aan een boek van mij refereert. Kind? Mijn boeken zijn zindelijk, vallen niet krijsend op de grond als ze even geen aandacht krijgen, stellen zich netjes voor, beginnen nooit te roken en betalen nauwelijks mee aan mijn pensioen. Helaas.