De cellist van Sarajevo door Steven Galloway, vertaald door Gerda Baardman en Wim Scherpenisse (oorspronkelijke titel: The Cellist of Sarajevo), uitgeverij Podium.
In 1992, tijdens het beleg van Sarajevo, speelde cellist Vedran Smailovic tweeëntwintig dagen lang elke dag op straat het Adagio van Albinoni, gezeten op de plek pal voor zijn huis waar tweeëntwintig mensen die in de rij stonden voor brood waren omgekomen door een neerkomende mortiergranaat. Dit waar gebeurde gegeven vormt de inspiratie voor Steven Galloways roman De cellist van Sarajevo.
In het boek volgen we gedurende de tweeëntwintig dagen dat de cellist het Adagio speelt drie fictieve inwoners van Sarajevo. Allereerst Pijl, een griezelig goede vrouwelijke sluipschutter, die van haar commandant opdracht heeft gekregen de cellist te beschermen en te voorkomen dat hij wordt gedood. Het tweede personage is Kenan, getrouwd en vader van drie kinderen, die om de paar dagen zijn leven moet wagen om bij een brouwerij water te halen voor zijn gezin en een oude, chagrijnige buurvrouw. En dan is er nog Dragan, een onopvallende, tamelijk bange man wiens vrouw en zoon naar Italië zijn gevlucht en die zich steeds eenzamer voelt in de belegerde stad.
Voor alle drie hoofdpersonen vormt de opmerkelijke muzikale verzetsdaad van de cellist de inspiratie om zich niet neer te leggen bij de grimmige werkelijkheid om hen heen en te laten zien dat ze geen willoos werktuig zijn van de wederzijdse haat die de strijdende partijen in zijn greep houdt. Alle drie zien ze in dat Sarajevo alleen met die mentaliteit kan worden herbouwd als de oorlog ooit voorbij is.
Galloway weet het dagelijks leven in het belegerde Sarajevo zo te beschrijven dat je de granaten en kogels om je oren hoort fluiten, je inleeft in het zorgelijke bestaan van de hoofdpersonen en zelf gaat nadenken over de dilemma’s waarmee de bewoners van een stad in oorlog worden geconfronteerd. Een adembenemend en ontroerend boek.
Het spijt me, maar ik was blij dat ik het boek uitgelezen had. Twee honderd bladzijden tussen de puinhopen van Sarajewo met louter fluitende kogels en granaten, doden en gewonden als verlengstuk van alle ellende die we dagelijks in het journaal te zien krijgen is voor mij allemaal te deprimerend. Ik lees graag boeken die behalve wat stof tot nadenken geven ook wat van de betere en mooiere kant van het leven laten beleven.
Reactie by jaap — 31 oktober 2008 @ 23.52 uur
Beste Jaap,
Nooit vd waarheid willen weglopen,konnen indertijd de mensen in Sarajewo ook niet,anders moet je Konsalik gaan lezen:-)
Ik vond het een prachtig boek,een aanrader!
Reactie by De Palmenaer Marc — 7 juli 2009 @ 11.30 uur