![Sarah Hall: De vrouwen van Carhullan [cover]](http://www.boekvertalers.nl/weblog/wp-content/uploads/2008/03/carhull.jpg)
Sarah Hall, De vrouwen van Carhullan, uit het Engels vertaald door Wim Scherpenisse en verschenen bij Anthos (oorspronkelijke titel: The Carhullan Army).
Het nieuwe boek van Sarah Hall speelt in een grimmige toekomst waarin het Verenigd Koninkrijk politiek en economisch geheel afhankelijk is geworden van de Verenigde Staten. Fossiele brandstoffen zijn schaars en onbetaalbaar, er is maar een paar uur per dag elektriciteit en delen van het land zijn overstroomd. De mensen leven in troosteloze woonkazernes en moeten genoegen nemen met ingeblikt voedsel. Anticonceptie is verplicht. Het landsbestuur is in handen van het anonieme ‘Gezag’, een marionettenregering aangestuurd door de Amerikanen. In Azië worden uitzichtloze oorlogen gevoerd. De samenleving zoals wij die kennen bestaat niet meer.
De anonieme vrouwelijke hoofdpersoon van het boek beschouwt haar werk in een fabriek voor windturbines als nutteloos. Ze heeft een geheim plan: het troosteloze leven in haar geboortestadje ontvluchten en zich aansluiten bij de ‘vrouwen van Carhullan’, een groep vrouwen die volgens geruchten op een afgelegen boerderij hoog in de bergen op eigen kracht overleven onder aanvoering van de onverzettelijke Jackie Nixon. Alleen de tocht erheen is al een hachelijke onderneming, want iemand die zich zonder aanwijsbare reden buiten de stedelijke zones ophoudt is per definitie verdacht. Maar als ze Carhullan ten slotte weet te bereiken, wordt ze daar heel anders verwelkomd dan ze zich had voorgesteld. Een spannend boek, geschreven in een stugge stijl die past bij het ruige landschap waarin het speelt. En een uitdaging om te vertalen vanwege de vele lokale woorden en uitdrukkingen.
Misschien leuk om te weten dat een signalering van deze roman wordt opgenomen in de Tribune van volgende maand; dankzij de prachtige beschrijving hierboven. En omdat het boek de hier gewekte verwachtingen waarmaakt, natuurlijk. Aanrader! Bedankt, Wim Scherpenisse.
Reactie by Daniël de Jongh — 28 maart 2008 @ 1.49 uur