Annelies Jorna verbleef drie weken in de Canadese Rocky Mountains om daar te werken aan het jeugdboek Chanda’s Secrets van Allan Stratton. Op boekvertalers.nl doet zij verslag van het leven tussen internationale vertalers in een kunstenaarskolonie.
Een verblijf van drie weken in de Rocky Mountains is een vertalersdroom die werkelijkheid wordt. In intensiteit en activiteiten heeft het eerder als drie maanden gevoeld. Tegelijkertijd was het een onbezorgd avontuur – nooit boodschappen doen, koken, schoonmaken, maar in de watten gelegd worden door de vriendelijke huishoudelijke dienst. 
Daar, tussen de grillige, intimiderende bergen en wouden waar wilde dieren wonen, staat het enorme complex van The Banff Centre – een uitgestrekte campus langs de hellingen van Tunnel Mountain, een sterk glooiend terrein waar je op de derde verdieping van een gebouw door de achterdeur naar buiten gaat om bij een theatercomplex op de begane grond uit te komen. Alleen al mijn dagelijkse ochtendwandeling over en rond de campus, met een koffiestop bij het winkeltje The Kiln, voelde in het begin als een spannende ervaring. Zo waren we gewaarschuwd voor de agressie van de elanden, die aan het kalven waren. En de derde ochtend van ons verblijf werd er een grizzly gesignaleerd bij de Leighton Studios, een voor het publiek niet toegankelijk deel van het bos waar componisten en schrijvers in alle afzondering kunnen werken in blokhut-achtige optrekjes die stuk voor stuk door verschillende architecten zijn ontworpen.
Bijzonder jaar
In veel opzichten heeft de internationale vertalersgroep van dit jaar een unieke periode meegemaakt. Het was het laatste jaar van de vijf waarin Linda Gaboriau de leiding had over het Banff International Literary Translators-programma. Met verve, en moeiteloos binnen een zin omschakelend van Engels naar Frans en Spaans zonder in een van die talen essentiële informatie te vergeten, dirigeerde zij een soms bijna te overladen programma.
Het was ook het laatste jaar waarin de fraaie Cameron Hall, met uitzicht op het amfitheater dat zo romantisch in het groen ligt afgetekend tegen de magnifieke bergen, dienstdeed als eetzaal. 
Volgende zomer wordt dit gebouw afgebroken, gaat de doorgaande weg over de campus open en moeten er nieuwe gebouwen verschijnen. Zeker voor Lloyd’s Hall, het aan de weg gelegen verblijf van vertalers, schrijvers, en andere kunstenaars, zal dat veel bouwlawaai geven. We kregen er dit jaar al een voorproefje van: het Sally Borden-sportcomplex wordt verhoogd met een nieuw restaurant. En Canadese bouwvakkers werken niet alleen zeven dagen per week, zelfs ’s nachts zijn ze bezig.
We zijn, met Linda, de laatste groep geweest die The Banff Centre in de huidige staat heeft meegemaakt. Ze wordt opgevolgd door Susan Ouriou, die ook al vanaf het begin in het programma meedraait. Tijdens ons verblijf speelde Susan een fenomenale rol als tolk bij de presentaties en lezingen.
In de volgende aflevering meer over het werk en de contacten.
Wat een geweldig verhaal, zeg – en erg mooi verhaald ook! Maar wil je nog wel werken in zo’n omgeving, of is het juist een bron van inspiratie als je daar werkt?
Reactie by Mart Ahuluheluw — 1 augustus 2007 @ 7.41 uur
Er is hard gewerkt, Mart, door de een iets meer dan door de ander. De bureaus stonden met het gezicht naar de muur, dat scheelde 🙂
En ja, inspirerend was het zeker, we volgden elkaars voortgang en bespraken ook waar we mee bezig waren en soms de problemen waar we tegenop liepen. Zeker als je dat wandelend doet, werkt het echt stimulerend. Banff maakt het motto ‘inspiring creativity’ meer dan waar!
Reactie by Annelies — 2 augustus 2007 @ 9.37 uur